Πολύ πριν η Αυτοκρατορία χτιστεί, πολύ πριν ο Anakin γίνει Vader και πριν ακόμη ο Luke κοιτάξει τους δυο ήλιους του Tatooine, ο George Lucas κρατούσε στα χέρια του ένα σχέδιο για κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που τελικά είδαμε. Μια ιστορία σε 12 μέρη — ένα έπος για γενιές, για Αυτοκρατορίες που γεννιούνται και καταρρέουν, για τη Δύναμη που ενώνει τα πάντα, όχι απλώς σαν πεδίο μάχης καλού και κακού, αλλά σαν φιλοσοφικό υπόβαθρο μιας γαλαξιακής πορείας.
Όταν το 1978 ο Lucas αποκάλυψε για πρώτη φορά το εύρος των σχεδίων του στο περιοδικό Time, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο μακριά ήθελε να ταξιδέψει το Star Wars. Οι ταινίες που γνωρίζουμε σήμερα — τα Επεισόδια IV, V και VI — δεν ήταν καν η αρχή. Στο αρχικό του όραμα, αυτά αποτελούσαν το μεσαίο κεφάλαιο μιας πολύ μεγαλύτερης ιστορίας. Στην πραγματικότητα, το “A New Hope” προοριζόταν αρχικά για το Επεισόδιο VI, όχι το IV. Ο Luke, η Leia και ο Han ήταν απλώς η γέφυρα. Η κεντρική ιστορία ήταν πάντα μεγαλύτερη.
Ο Lucas ήθελε να αφηγηθεί τον μακρύ πόλεμο πριν τον Πόλεμο: τις απαρχές της Δημοκρατίας, τη γέννηση του Τάγματος των Jedi, την άνοδο του Palpatine από τις σκιές της πολιτικής. Σε αυτό το αρχικό 12μελές σχέδιο, ο Πόλεμος των Κλώνων δεν θα ήταν μια απλή τριλογία αλλά τρεις ολόκληρες ταινίες — Επεισόδια II, III και IV. Το Επεισόδιο I θα ήταν μια εισαγωγή, ένας "Πρόλογος", μια αφήγηση του πώς γεννήθηκε ο κόσμος όπως τον ξέρουμε. Μια εποχή προ-Αυτοκρατορική. Ένας γαλαξίας πριν τη φωτιά.
Αν είχε υλοποιηθεί αυτό το όραμα, ίσως η σχέση Anakin–Obi-Wan να είχε ξεδιπλωθεί με διαφορετική βαρύτητα. Ίσως να βλέπαμε τη σταδιακή παρακμή της Δημοκρατίας σε βάθος, τη φιλοσοφική πτώση του Τάγματος των Jedi όχι ως απλό λάθος, αλλά ως αναπόφευκτη τραγωδία. Ίσως να βλέπαμε τον Palpatine όχι απλώς ως κακόβουλο πολιτικό, αλλά ως το απόλυτο αποτέλεσμα ενός συστήματος που είχε ήδη σαπίσει από μέσα. Ίσως — και αυτό είναι το πιο σημαντικό — να καταλαβαίναμε τη Δύναμη όχι μόνο ως μάχη μεταξύ Sith και Jedi, αλλά ως κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο οντολογικό.
Και καθώς η αρχική τριλογία (η “μεσαία” στην πραγματικότητα) θα ολοκληρωνόταν, το σχέδιο προχωρούσε ακόμα πιο μακριά. Τα Επεισόδια IX, X και XI παρέμεναν αρχικά άδεια. Ο Lucas δεν τα είχε γράψει ποτέ πλήρως. Ήταν ένας “λευκός καμβάς” για ιστορίες του μέλλοντος. Αλλά το Επεισόδιο XII είχε από την αρχή έναν μοναδικό ρόλο: να λειτουργήσει ως το απόλυτο φινάλε. Όχι απαραίτητα μόνο για τους Skywalkers — αλλά για ολόκληρη τη μυθολογία.
Αυτό το τελευταίο κεφάλαιο ήταν εκεί που η ιστορία θα άλλαζε τελείως μορφή. Ο Lucas είχε σκεφτεί να φέρει το saga στο μικροβιοτικό επίπεδο, με τους μυστηριώδεις Whills — οντότητες που δεν υπάκουαν στις απλές δυνάμεις καλού και κακού, αλλά που τρέφονταν από τη Δύναμη και την επηρέαζαν. Ένα είδος θεϊκής συνείδησης. Μια meta-οπτική της ίδιας της ύπαρξης. Όπως είχε πει, “οι Whills είναι αυτοί που αφηγούνται την ιστορία του γαλαξία”. Το Star Wars δεν θα ήταν πια απλώς saga. Θα ήταν κοσμολογία.
Παράλληλα, ο Lucas εξερευνούσε ιδέες για ταινίες που θα επικεντρώνονταν αποκλειστικά σε είδη όπως οι Wookiees ή οι Ewoks — όχι ως αστεία, αλλά ως λαοί με πολιτισμό και ρόλο. Πολλές από αυτές τις ιδέες, αν και ποτέ δεν έγιναν ταινίες, βρήκαν τον δρόμο τους σε κόμικ, μυθιστορήματα και animation. Στην animated σειρά The Clone Wars (που ο ίδιος ενέκρινε), επανήλθαν κομμάτια του οράματός του. Εκεί, ο Obi-Wan και ο Anakin απέκτησαν το βάθος που του έλειπε από τις prequel ταινίες. Εκεί γεννήθηκε η Ahsoka — ένας χαρακτήρας που πιθανότατα δεν υπήρχε στο αρχικό 12μελές πλάνο, αλλά που εκπροσώπησε ακριβώς αυτό: το δυναμικό του Star Wars να συνεχίζει να εξελίσσεται.
Κι όμως, η πώληση της Lucasfilm στη Disney σταμάτησε οριστικά το όνειρο των 12 ταινιών. Το canon άλλαξε πορεία. Η sequel τριλογία ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους. Η ιστορία του Luke, της Leia και του Ben Solo έκλεισε — όχι όπως την είχε φανταστεί ο δημιουργός της, αλλά όπως την ήθελε το νέο στούντιο.
Και όμως, σε κάθε αναφορά στους Whills, σε κάθε φιλοσοφική συζήτηση γύρω από τη Δύναμη, σε κάθε προσπάθεια νέων δημιουργών όπως ο Dave Filoni να αποδώσουν βάθος στο lore, μπορούμε ακόμα να δούμε σκιές από το όνειρο των 12 ταινιών. Μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ — αλλά που, όπως κάθε καλός μύθος, ζει στις παύσεις, στις σιωπές και στα αναπάντητα ερωτήματα.
Διαβάστε επίσης: