Είναι 2005. Είμαι 24 χρονών, η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο δυνατά όσο τα φώτα χαμηλώνουν. Ξέρω ότι θα ζήσω την πτώση του Anakin Skywalker, την άνοδο του Darth Vader, τη στιγμή που όλα αλλάζουν. Βγαίνω από την αίθουσα μουδιασμένος και γεμάτος. Δεν φανταζόμουν τότε, στα 24 μου, ότι 20 χρόνια μετά θα ζούσα αυτή την εμπειρία ξανά, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Fast forward στο 2025. Στα 44 μου, επέστρεψα στον κινηματογράφο για να δω Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith στη μεγάλη οθόνη, ξανά. Όχι απλώς για να θυμηθώ, αλλά για να ξαναζήσω. Και αυτό που έζησα… δεν περιγράφεται εύκολα. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με κόσμο κάθε ηλικίας, με lightsabers, κράνη, cosplay, Jedi και Imperials στους διαδρόμους. Ένιωσα σαν να ήμουν σε γιορτή. Ή μάλλον, σε ένα ζωντανό tribute σε μια ταινία που σημάδεψε γενιές.
Και όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα γράμματα στο διάστημα και η μουσική του John Williams αντήχησε, η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ήμασταν όλοι ένα, γεμάτοι ενθουσιασμό, νοσταλγία, αγάπη για αυτή την ιστορία που –όσο και να μεγαλώνουμε– μένει πάντα μαζί μας.
“This is where the fun begins”
Η πρώτη μεγάλη μάχη πάνω από τον Coruscant. Τα Jedi Starfighters να στροβιλίζονται ανάμεσα στα συντρίμμια, ο ήχος των δικών μας χειροκροτημάτων με κάθε ελιγμό του Anakin και του Obi-Wan. Και μετά… η απίστευτη μονομαχία με τον Count Dooku. Το κοινό κράτησε την ανάσα του όταν ο Anakin σταύρωσε τα lightsabers και άκουσε τον Palpatine να του λέει: “Do it.” Η ατάκα έσκασε και μαζί της ένα κύμα από χειροκροτήματα – πλέον αποτελεί meme, αλλά τότε ήταν μια σκοτεινή στροφή. Σήμερα, είναι και τα δύο.
“You were the Chosen One!”
Αυτό που έκανε την εμπειρία μοναδική ήταν το πώς κάθε θρυλική στιγμή έβρισκε ανταπόκριση στον κόσμο. Όταν ο Obi-Wan ούρλιαξε μέσα στη βροχή της λάβας στο Mustafar, η αίθουσα πάγωσε. Όταν ο Anakin έπνιγε τη Padmé, επικρατούσε νεκρική σιγή. Και όταν ο Darth Vader “γεννήθηκε” και φώναξε το θρυλικό “Nooooo!”, το κοινό... ναι, χειροκρότησε. Γιατί πλέον είναι μια cult στιγμή, γνωστή παντού, αλλά μέσα σ’ αυτή την αίθουσα, ένιωθες τον συνδυασμό της συγκίνησης και της αγάπης γι’ αυτό το σύμπαν.
Οι Clone Troopers, το Order 66, και το τέλος της Δημοκρατίας
Η προβολή έζησε την προδοσία των Κλώνων με πόνο. Η μουσική του Williams εκείνες τις στιγμές ακόμη και 20 χρόνια μετά ραγίζει καρδιές. Πλάνα όπως του Ki-Adi-Mundi και της Aayla Secura να πέφτουν χωρίς έλεος, συνόδευαν τους ψιθύρους του κοινού. Ο καθένας θυμόταν εκείνη τη στιγμή που είδε για πρώτη φορά τους Jedi να εξολοθρεύονται. Ήταν σαν συλλογική ανάμνηση, μια μνήμη που ανήκει σε όλους.
“Not from a Jedi”
Ο Ian McDiarmid, ως Palpatine, σε αυτή την προβολή ήταν... σταρ! Κάθε του ατάκα, κάθε του βλέμμα, κάθε υπονοούμενο έκανε την αίθουσα να αντιδρά. “The dark side of the Force is a pathway to many abilities some consider to be... unnatural.” Τι να πεις για τέτοια ατάκα; Ο κόσμος αποθέωνε.
Ανάμεσα σε φανς και φίλους
Το highlight της βραδιάς όμως δεν ήταν μόνο η ταινία. Ήταν η εμπειρία του να τη ζεις μαζί με άλλους που αγαπάνε το Star Wars όσο κι εσύ. Άτομα ντυμένα Jedi, μικρά (αλλά και μεγάλα) παιδιά με lightsabers, τύποι που είχαν φέρει τις μάσκες τους, κράνη Stormtrooper, μέχρι και μια παρέα ντυμένοι ως Imperial Officers. Γελάσαμε μαζί, συγκινηθήκαμε μαζί, ανατριχιάσαμε στις πρώτες νότες του “Battle of the Heroes”.
Και τώρα;
Τώρα που όλα καταλαγιάζουν, νιώθω τυχερός που έζησα αυτή την εμπειρία. Τότε, στα 24 μου, είδα το τέλος της τριλογίας του Anakin. Σήμερα, στα 44, ξαναείδα κάτι που δεν ήταν απλώς ταινία. Ήταν αναμνήσεις, παρέες, εποχές, συναισθήματα. Κι όσο κι αν το Star Wars αλλάζει, όσες σειρές και spin-offs κι αν έρθουν, το Revenge of the Sith θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση μέσα μου. Γιατί το έζησα τότε. Και το ξαναέζησα τώρα. Και ήταν υπέροχο.
Διαβάστε επίσης:
Η Μάχη Του Hoth Έρχεται Στο Τραπέζι Σου!