Τα δύο πρώτα Death Stars κυριάρχησαν στην αυθεντική τριλογία και αποτελούν ίσως τα πιο εμβληματικά όπλα μαζικής καταστροφής στο σύμπαν του Star Wars. Αν και μοιάζουν εξωτερικά, ο τρόπος που κατασκευάστηκαν ήταν εντελώς διαφορετικός – και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η τεχνολογική πρόοδος, οι στρατηγικοί σχεδιασμοί του Palpatine και οι εξελίξεις στον πόλεμο μεταξύ Αυτοκρατορίας και Εξέγερσης εξηγούν αυτές τις διαφορές με τον πιο συναρπαστικό τρόπο.
Η κατασκευή των δύο πρώτων Death Stars
Το πρώτο Death Star – το "φεγγαρόμορφο" εργοστάσιο θανάτου που έκανε το ντεμπούτο του στο A New Hope – ξεκίνησε να κατασκευάζεται στα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας, με τον Palpatine και τον Director Krennic να είναι οι εγκέφαλοι του project. Όπως μάθαμε στο Rogue One, το πρώτο Death Star κατασκευάστηκε αρχικά σε τροχιά γύρω από τον Geonosis και αργότερα μεταφέρθηκε στον Scarif για την ολοκλήρωσή του.
Χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί – μια τιτάνια προσπάθεια που απαιτούσε τεχνολογία αιχμής, αμέτρητους πόρους και, φυσικά, την ανάπτυξη του πιο τρομακτικού στοιχείου του: το superlaser. Αυτή η τεχνολογία ήταν τόσο περίπλοκη που εγκαταστάθηκε τελευταία. Και ας μην ξεχνάμε τον ρόλο του Galen Erso, ο οποίος σκόπιμα καθυστερούσε την πρόοδο.
Αντίθετα, το δεύτερο Death Star, που βλέπουμε στο Return of the Jedi, ήταν ακόμα μεγαλύτερο – περίπου 200 χιλιόμετρα σε διάμετρο με πάνω από 500 εσωτερικά επίπεδα – και η κατασκευή του κράτησε περίπου 4 χρόνια! Το σημαντικότερο; Το superlaser του ήταν ήδη έτοιμο και λειτουργικό, πριν καν ολοκληρωθεί ο υπόλοιπος σταθμός!
Η τεχνολογία του ήταν πολύ πιο εξελιγμένη: το superlaser του μπορούσε να επαναφορτιστεί πιο γρήγορα, είχε καλύτερο σύστημα στόχευσης για να πλήττει σκάφη των Επαναστατών και – σε αντίθεση με τον προκάτοχό του – δεν είχε μια εύκολα εκμεταλλεύσιμη εξάτμιση, αλλά διασκορπισμένα σημεία σε όλη την επιφάνειά του. Ήταν η απόλυτη αναβάθμιση.
Γιατί όμως χτίστηκε έτσι;
Πέρα από τις τεχνικές βελτιώσεις, υπάρχει κι ένας πιο σκοτεινός λόγος: ήταν παγίδα. Ο Palpatine άφησε επίτηδες το δεύτερο Death Star ημιτελές για να προσελκύσει την Εξέγερση σε μια μάχη που πίστευε ότι θα είναι τελειωτική. Το superlaser ήταν ήδη λειτουργικό και περίμενε μόνο το σύνθημα. Και τότε ακούστηκε η πιο εμβληματική προειδοποίηση του Return of the Jedi: "It’s a trap!"
Το σχέδιο, όμως, γύρισε μπούμερανγκ. Η Ασπίδα Προστασίας καταστράφηκε, και τα ευάλωτα εσωτερικά του Death Star II έγιναν στόχος της ομάδας του Lando και του Wedge. Το αποτέλεσμα; Μια εκρηκτική ήττα για την Αυτοκρατορία.
Και μετά ήρθε το Starkiller Base…
Περίπου 30 χρόνια μετά, το First Order παρουσίασε μια νέα υπερ-απειλή: το Starkiller Base. Αυτή τη φορά, δεν μιλάμε για διαστημικό σταθμό – αλλά για πλανήτη-όπλο. Χτισμένο μέσα στον Ilum – έναν πλανήτη που είχε εξορυχθεί ανελέητα για kyber crystals – το Starkiller Base μπορούσε να εξαφανίσει ολόκληρα ηλιακά συστήματα.
Η τεχνολογία του στηριζόταν στην απορρόφηση ενέργειας από αστέρες, μετατρέποντας αυτή τη δύναμη σε καταστροφική σκοτεινή ενέργεια στο εσωτερικό του πλανήτη. Ήταν το αποκορύφωμα όλων των προηγούμενων προσπαθειών… και όμως, όπως τα Death Stars πριν από αυτό, καταστράφηκε κι αυτό από τη νέα γενιά των ηρώων της Αντίστασης.
Ένα μοτίβο καταστροφής
Από το Death Star I, στο II και τελικά στο Starkiller Base, κάθε υπερ-όπλο στο Star Wars ήταν πιο προηγμένο από το προηγούμενο. Όμως κάθε φορά, η αλαζονεία της Σκοτεινής Πλευράς και η αποφασιστικότητα των ηρώων μας αποδείχτηκαν ισχυρότερες. Κάθε φορά, το "ανίκητο" όπλο κατέρρεε. Κάθε φορά, η Ελπίδα επικρατούσε.
Διαβάστε επίσης: