Υπάρχουν σειρές που κορυφώνονται νωρίς και μετά απλώς… ξεφουσκώνουν. Και υπάρχει το Andor. Μετά τη θύελλα των επεισοδίων 7-9, θα περίμενε κανείς τρία «καθαρτικά» κεφάλαια· μια ανάσα πριν τους τίτλους τέλους. Αντ’ αυτού ο Tony Gilroy μάς πετά στη δίνη της πιο έντονης, ανθρώπινης και βασανιστικά επικής τριλογίας επεισοδίων που έχει γνωρίσει το σύγχρονο Star Wars. Η σεζόν κλείνει με μια διπλή γεύση: ελπίδα για το αύριο της Εξέγερσης, βαθιά θλίψη για το τίμημα που πληρώνουν όσοι τολμούν να την υπηρετήσουν.
Στο «Make It Stop» βλέπουμε τον Luthen Rael στο κύκνειο άσμα του. Ο γερασμένος έμπορος αρχαιοτήτων-μαέστρος της Αντίστασης αντλεί από τον πληροφοριοδότη του Lonni Jung τα κομμάτια του παζλ: Scarif, κρύσταλλοι kyber, Galen Erso, υπερόπλο. Ξέρει πως ό,τι αγαπά βρίσκεται στο στόχαστρο του ISB και της αμείλικτης Dedra Meero. Το σκάκι τελειώνει μ’ έναν αυτόκλητο μαχαιρωμένο βασιλιά∙ μια πράξη αυτοθυσίας που στοιχειώνει την Kleya Marki –την ορφανή που ο Luthen μετέτρεψε σε αόρατη λεπίδα– και την αναγκάζει να τραβήξει το καλώδιο που τον κρατά στη ζωή. Έτσι τελειώνουν οι θρύλοι σε μια γαλαξιακή δικτατορία: όχι με διθυράμβους, αλλά με έναν πνιγμένο λυγμό σε ένα νοσοκομείο του Coruscant.
Στο «Who Else Knows» το κενό ισχύος που αφήνει ο Luthen τραβά σαν μαύρη τρύπα τους πάντες. Η Dedra, δεμένη πλέον στο ίδιο της το δίχτυ, ανακρίνεται από τον Orson Krennic –τον αρχιτέκτονα του Death Star που τρέμει στη σκέψη πως τα μυστικά του διέρρευσαν. Την ίδια στιγμή, η Kleya, καταδιωκόμενη, στέλνει μία τελευταία κωδικοποιημένη κλήση για βοήθεια. Το σήμα ταξιδεύει ως τον Yavin IV, εκεί όπου ο Cassian Andor απολαμβάνει για πρώτη –και τελευταία– φορά την ψευδαίσθηση μιας ήρεμης παρτίδας καρτών. Το βλέμμα του, μόλις ακούει το μήνυμα, μαρτυρά κάτι απλό: κανείς δεν αφήνει την οικογένεια να χαθεί μόνη της στο σκοτάδι του Γαλαξία.
Το «Jedha, Kyber, Erso» ξεκινά με τα φώτα της αυτοκρατορικής καταδίωξης να πλημμυρίζουν το κρησφύγετο της Kleya. Ο K-2SO, πάλαι ποτέ μονάδα καταστολής, αποδεικνύει πως η πίστη δεν προγραμματίζεται μα κερδίζεται· καταστρέφει το απόσπασμα κι ανοίγει δρόμο διαφυγής. Όμως το πραγματικό οδόφραγμα υψώνεται όταν ο Cassian προσγειώνεται στον Yavin με μια μισοπεθαμένη σύντροφο αγκαλιά και βρίσκει τους ηγέτες της Εξέγερσης – Mon Mothma, Bail Organa, στρατηγό General Draven– διχασμένους και φοβικούς. Ο Cassian, μέσα σε λίγες προτάσεις, τους θυμίζει ότι χωρίς τον Luthen δεν θα υπήρχε καν αίθουσα για να διαφωνούν.
Εκεί, σε ένα στρατηγείο γεμάτο με υγρασία απο τη ζούγκλα, βλέπουμε για πρώτη φορά την Εξέγερση να μεταμορφώνεται από σκόρπιες σπίθες σε πυρκαγιά. Ο Draven εμπιστεύεται τον Cassian. Η Mon βάζει στην άκρη το πρωτόκολλο και ψιθυρίζει στον Bail: «Πρέπει να μας ακούσεις». Ο πρίγκιπας του Alderaan απαντά στέλνοντας τον Cassian στο Ring of Kafrene –το ίδιο εμπορικό σταυροδρόμι όπου θα ξεκινήσει, έναν χρόνο αργότερα, το Rogue One. Η Ιστορία κλειδώνει την τροχιά της.
Το κλείσιμο δεν χαρίζει λύτρωση· μοιράζει στιγμιότυπα ζωών που συνεχίζονται ή καταρρέουν σιωπηρά: η Kleya ξυπνά με ουλές που καίνε περισσότερο από τα εγκαύματα∙ ο Saw Gerrera κοιτά ένα Star Destroyer να πλανάται πάνω απ’ τη Jedha∙ η Dedra, φυλακισμένη τώρα, βιώνει ό,τι σέρβιρε στους άλλους· κι εκείνος ο μικρός, σκουριασμένος B2EMO ρολάρει ακόμη στα ερείπια της Mina-Rau, ενώ η Bix Caleen προχωρά σ’ ένα χρυσαφένιο χωράφι κρατώντας το παιδί που γέννησε η ίδια η επανάσταση.
Έτσι τελειώνει το Andor Season 2: όχι σαν παραμύθι διαστήματος, αλλά σαν χρονικό για το πώς γεννιέται η ελπίδα μέσα σε απόγνωση. Ο Gilroy δεν έγραψε απλώς έναν πρόλογο στο Rogue One· έστησε έναν καθρέφτη στον θεατή και τον ρώτησε τι θα θυσίαζε ο ίδιος για μια σπίθα ελευθερίας. Κι αν το σύμπαν του Star Wars κουβαλά συχνά το βάρος του μύθου, εδώ ξεγυμνώνεται στο πιο ανθρώπινο και, άρα, στο πιο ανθεκτικό του στοιχείο: το πάθος να σταθείς όρθιος, ακόμη κι όταν ο ορίζοντας βάφεται πράσινος από το φως μιας υπερδέσμης που ετοιμάζεται να καταπιεί κόσμους.
Το Andor δε θέλει να ευχαριστήσει τους φανς· προσφέρει μέτρο σύγκρισης. Από εδώ και πέρα, κάθε νέο κεφάλαιο του Γαλαξία οφείλει να κοιτάξει αυτή τη σεζόν στα μάτια και να αναρωτηθεί αν μπορεί να τη φτάσει. Αν όχι, τουλάχιστον, ας θυμηθεί τα λόγια του Luthen: «Η εξέγερση δεν είναι πια εδώ∙ είναι παντού». Κι εμείς, οι θεατές, την κουβαλάμε ήδη μέσα μας.
Διαβάστε επίσης:
Galen Erso - Χωρίς Αυτόν Δε Θα Υπήρχε Αντίσταση